“All the world is a stage”, zei Shakespeare. Daar zijn we het helemaal mee eens! Onlangs verzorgden onze vrienden van Vision Impossible een avondvullende projectieshow waarbij podium, smartphones én zelfs de eettafels van het publiek allemaal onderdeel waren van het decor. In onderstaand interview vertelt VJ Berry van Dijk wat daarbij komt kijken.
Berry, voor wie jou nog niet kent, wat is Vision Impossible en wat doe jij daar?
Wij zijn een 3D video contentbedrijf gespecialiseerd in visuals en stage designs voor evenementen. Vroeger bijvoorbeeld in de Mazzo, later bij Sensation, en nu bijvoorbeeld op Vrienden van Amstel, en Masters of Hardcore. Ikzelf ben met Martijn Adema en Ruben Langedijk eigenaar, en doe art direction, regie, en computer graphics (3D modelling, compositing). We verzinnen elke keer weer onmogelijke ideeën: ik vind het gaaf om binnen een eindig budget met slimme technieken het dan toch weer mogelijk te maken.
Was dit project ook zo’n onmogelijk idee? Hoe is het ontstaan? Dit project was voor een internationale schoenwinkelketen. Die houdt eens per jaar een teamweek met afsluitend een diner met award-show voor het personeel. Veel categorieën, zoals beste verkoper, beste team, dus veel winnaars – een feel good event. De directeur daagt ons al jaren elk jaar weer uit met iets speciaals te komen qua show. Dit jaar was besloten diner en show in één ruimte te houden. Zo kwam producent Erik Arens (Mindsetting) op het idee iets met de tafels te doen, geïnspireerd door o.m. Le Petit Chef van SkullMapping. Alleen nu met veertig tafels en aan elke tafel 12 mensen. Plus een bijbehorende ceremonie met visueel stuntwerk op het podium, want dat moest natuurlijk gewoon ook nog… Erik werkt vaker met ons samen en vroeg ons dit idee het met hem verder uit te werken.
Kun je ons vertellen wat de gasten hebben meegemaakt qua visuals op dit event?
De gasten mochten plaatsnemen aan tafels waar het bestek en servies een feestelijke stralenkrans had, een soort ambilight, alles precies uitgemikt. En vervolgens de verrassing als de tafels tot leven komen: bij ieders bord een privéshow. De serveersters wisten bovendien precies waar ze per gang alles neer moesten zetten. Waarna een soepbord verandert in een eiland, de soep verandert tijdens het inschenken in lava. Perfect getimed per bord, een hele choreografie.
Hoe hielden jullie het een hele avond spannend? Met René te Riele heb ik een over the-top-introshow gemaakt voor veel oohs en aahs. Bovendien: iedereen hoopte natuurlijk op een award. Met de projectie toverden we de eettafels om in een Rad van Fortuin-achtige quiztafels, en iedereen kon de meerkeuzevragen beantwoorden via een app op zijn eigen smartphone. Op het podiumdecor was een compleet een prijzencircus geprojecteerd, waar de directie de boel lekker opzweepte. Die waren zelf ook weer in de tafelanimatie verwerkt. De hele ruimte werd dus een ‘augmented reality’ in één uitbundige stijl. En ach, met een beetje branding en een gezellig diner doet het saamhorigheidsgevoel de rest.
Wat kwam er technisch allemaal bij kijken? De gebruikte techniek heet ‘projection mapping’. Je houdt heel exact rekening met de vorm van de tafel en de objecten en creëert daarmee een optische illusie. Er hingen hiervoor 40 beamers aan trussen (metalen frames) aan het plafond: zoveel beamers hadden we nog nooit tegelijk gebruikt, nog los van de beamers voor het podium. De beamers kregen hun beeld vanuit meerdere mediaservers (zware computers). Met kleurcodes konden we de tafels uit elkaar houden, ze los aansturen en zorgen voor de juiste timing. En dan was elke tafel ook nog eens opgedeeld in 12 segmenten. Nee, lekker meedineren was er voor ons niet bij. Techniek is essentieel, en best een kluif, maar het mooiste is als het publiek dat helemaal niet meekrijgt en zich even op een magische plek waant.
Thnx Berry, voor dit kijkje in de keuken! Je haalt de flauwe woordspelingen er toch wel uit he?
